"Doom: Ebedi'nin Çapası'ndan esinlenen karanlık çağlar"

Yönetmen Hugo Martin, Doom için "Stand and Fight" Mantra'yı tanıttığında: Xbox'ın geliştiricisi direkt sırasındaki karanlık çağlar hemen dikkatimi çekti. Bu felsefe, selefi Doom Eternal'ın çılgın, hareket odaklı savaşıyla tam bir tezat oluşturuyor. Yine de, ebedi içinde, bu kavramı somutlaştıran bir düşman var: Çapulcu. Doom tarihinin en kutupsal düşmanlarından biri olarak bilinen Çapulcu benim favorim. Doom'da savaşmanın anahtarının: Karanlık Çağların, sadece Çapulcu'yı yenmek için kullanılan teknik gibi parlak yeşil ışıklara tepki verdiğini keşfettiğim anda bağlandım.

Emin olun, Karanlık Çağlar sizi Ebedi'nin Çapası kadar zor bir düşmanla sinir bozucu bir düello haline getirmez. Kurşun geçirmez bir kalkan ve ölümcül birleşik saldırılara sahip müthiş bir düşman olan Agaddon Hunter'ı tanıtırken, Ebedi'nin zorlu karşılaşmalarının özü karanlık yaşlarda her düşmana nüfuz eder. Oyun, Çapulcu'nun arkasındaki ilkeleri yeniden canlandırır ve rafine eder, bunları çekirdek savaş sistemine uygulayarak aynı hayal kırıklığı olmadan bir Çapulcu hesaplaşmasının stratejik derinliğini taşıyan karşılaşmalarla sonuçlanır.

Çapulcu Doom Ebedi içinde eşsiz bir zorluktur. Tipik olarak, ebedi kavgalar arenayı daire içine almayı, zayıf düşmanları göndermeyi ve daha büyük düşmanlarla karşılaşmaları stratejik olarak yönetmeyi içerir. Ebedi genellikle bir yönetim oyunu gibi hisseder, oyuncuların hız, alan ve silahı etkili bir şekilde dengelemelerini gerektirir. Ancak, Çapulcu ortaya çıktığında, tüm bu taktikler pencereden atılır. Bu müthiş düşman, baltası ve av tüfeği ile, tüm dikkatinizi gerektirir, genellikle bire bir senaryolarda savaşır. Daha büyük savaşlarda, en iyi strateji saldırılarını atlatmak, diğer düşmanları temizlemek ve sonra ona odaklanmak, gerçekten "Stand and Fight" ahlakını somutlaştırmaktır.

Doom Eternal'ın Çapası, FPS tarihinin en tartışmalı düşmanlarından biridir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

Doom Ebedi'de "dur ve savaş" ın anlamı hala değil; Stratejik konumlandırma yoluyla alana hakim olmakla ilgilidir. Çok yakın ve Çapulcu'nun av tüfeği patlaması neredeyse kaçınılmaz; Çok uzak, ve sizi kaçmak daha kolay ama sizi baltası menzilinden uzak tutan mermilerle püskürecek. O balta sallamasını istiyorsun çünkü rüzgar sırasında savunmasız. Enerji kalkanı tüm atışlarınızı emer, bu yüzden gözleri yeşili olduğunda - saldırınızı inmek için kısa bir pencere - çarpmak için kendinizi mükemmel bir şekilde konumlandırmalısınız.

Doom'da: Karanlık Çağlar, bu yeşil ışık tamircisi bir bükülme ile geri döner. Demons, orijinal Doom'un mermi cehennemini anımsatan mermilerin voleybollarını serbest bırakıyor. Bunlar arasında Doom Slayer'ın yeni kalkanını kullanılarak ayrılabilen ve gönderenlerine geri gönderebilen özel yeşil füzeler var. Başlangıçta savunmacı bir hareket olan, Kalkan'ın Rune sisteminin kilidini açtığınızda, çarpıcı düşmanları veya otomatik hedefleyen bir topu tetiklediğinizde parrying önemli bir saldırı stratejisi haline gelir.

Karanlık Çağların savaş alanlarında gezinmek, çeşitli güçlü şeytanlarla bir dizi yoğun, odaklanmış bire bir karşılaşma içerir. Çapulcu savaşlarının aksine, hayatta kalma sadece yeşil ışıklara tepki vermeye bağlı değildir; Geleneksel silahlar ve taktikler hala zafere yol açabilir. Bununla birlikte, Runes tarafından geliştirilen Kalkan'ın Parry sistemine hakim olmak, savaş etkinliğinizi önemli ölçüde artırır. Karanlık Çağların Parry sisteminin mekaniği Ebedi'nin Çapulcu Dövüşleri'ni yansıtır - doğru mesafeyi bulmanız, yeşil küreler göründüğünde kendinizi doğru bir şekilde konumlandırmanız ve parry'yi yürütmek için hızlı bir şekilde tepki vermeniz gerekir. Bu, her savaşı stratejik bir dansa dönüştürerek odaklanmayı gerektirir.

Çapulcunun en önemli eleştirisi, Doom Eternal'ın akışının bozulmasıydı ve oyunun geri kalanından tamamen farklı bir yaklaşım gerektiriyordu. Bu değişim tam olarak Çapulcuya hayran kaldığım; Oyuncuları yerleşik ritimden kopmaya ve uyum sağlamaya zorlar. Doom Eternal, birinci şahıs atıcıların normlarını kırdı, oyuncuları kaynak yönetimini, silah seçimlerini ve savaş stratejilerini yeniden düşünmeye zorladı. Çapulcu, nihai zorluğu sunarak bu yeni kuralları kırdı. Bu meydan okumayı beğenirken, birçok oyuncunun neden sinir bozucu bulduğunu anlıyorum.

Agaddon avcısı, karanlık çağlarda en çok yağma benzeri düşman olabilir, ancak her iblis ebedi en korkutucu düşmana sahiptir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

Doom: Karanlık Çağlar, çeşitli savaş "danslarını" savaş sistemine entegre ederek bu sorunu ele alıyor. Her büyük düşman türünün benzersiz bir yeşil mermi veya yakın dövüş saldırısı vardır, bu da özel yaklaşımlar gerektirir. Örneğin, Mancubus uçlarında yeşil "sütunlar" ile geniş enerji "çitleri" ateşler ve her birini parry için örmeyi gerektirir. Vagary, ölümcül kürelerin voleybolu gönderir ve onları tenis topları gibi koşmanızı ve saptırmanızı gerektirir. Çapulcayı anımsatan tevazu, ancak yeşil kafataslarını yaktıktan sonra savunmasız hale gelir.

Farklı ayak işi gerektiren her iblis ile, alışılmadık taktiklerle yeni düşmanlar getirmek sorunsuz hissediyor. Agaddon Hunter ve Komodo yakın dövüş kombinasyonlarıyla önemli zorluklar sunuyorlar, ancak göründüklerinde, hareketinizi ve tepkilerinizi uyarlamaya zaten alışkınsınız. Bu, oyuncuların pozisyon ve reaksiyona dayalı savaşa girmek yerine her bir iblis için doğru silahı seçmek için kullanıldığı Ebedi'deki Çapulcu için durum böyle değildi.

Çapulcu tasarımı kusurlu değildi; Oyuncuları nöbetçi yakalayan beklenmedik kuralı kırıldı. Doom: Karanlık Çağlar, sadece sürpriz bir oyun ortasında meydan okuma değil, reaksiyon tabanlı savaşı oyun boyunca merkezi bir unsur haline getirerek sizi benzer mekaniğe hazırlar. Bu yaklaşım oyunu daha az zorlaştırsa da-Parry Penceresi, Çapulcu'nun bölünmüş saniye göz flaşından daha affedicidir-grevlerinizi düşmanın yeşil ışığı ile zamanlamanın temel kavramı sağlam kalır. Doom: Karanlık Çağlar bu fikirleri yeni bir şekilde ele alabilir, ancak açık bir şekilde Çapulma Mirası'na dayanırlar. Duruyorsun ve savaşıyorsun.